Με την σημερινή απόφασή του στην υπόθεση LICA κατά Ελλάδος (Νο. 74279/10), το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση των διατάξεων των άρθρων 3 (απαγόρευση βασανιστηρίων και απάνθρωπης κι εξευτελιστικής μεταχείρισης) σε συνδυασμό με το άρθρο 13 (δικαίωμα αποτελεσματικης προσφυγής) και άρθρο 5 παρ. 1 και 4 (δικαίωμα προσωπικής ελευθερίας και ασφάλειας).
Διαβάστε την υπόθεση στα γαλλικά εδώ
Ειδικότερα, ο προσφεύγων, αλβανός υπήκοος, διέμενε στην Ελλάδα νομίμως. Η άδεια παραμονής του, ωστόσο, είχε λήξει στις 27.2.2010. Έτσι, στις 20.4.2010 υπέβαλε αίτηση για ανανέωσή της.
Εν τω μεταξύ, στις 17.4.2010, ο προσφεύγων είχε ταξιδέψει ακτοπλοϊκώς στην Ιταλία, όπου είχε υποβληθεί στο παρελθόν σε χειρουργική επέμβαση, ούτως ώστε να συμβουλευθεί τον ιατρό που τον είχε χειρουργήσει. Στην Ιταλία, όμως, οι αρχές δεν του επέτρεψαν να αποβιβασθεί και τον έστειλαν πίσω στην Ελλάδα με το ίδιο πλοίο.
Φθάνοντας στο λιμάνι της Πάτρας, ο προσφεύγων επέδειξε στις ελληνικές αρχές το διαβατήριό του, στο οποίο φαινόταν ότι η άδεια παραμονής του είχε λήξει. Ακολούθως, συνελήφθη από τις ελληνικές αρχές, ενώ με την από 19.4.2010 απόφασή του ο διευθυντής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αχαΐας διέταξε την προσωρινή κράτησή του, καθ' όσον ο προσφεύγων δεν διέθετε άδεια παραμονής και ήταν ύποπτος φυγής. Στις 22.4.2010, ο διευθυντής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αχαΐας διέταξε την απέλασή του και την διατήρηση της προσωρινής κρατήσεως του προσφεύγοντος για ένα χρονικό διάστημα που δεν μπορούσε να υπερβεί τους έξι μήνες (απόφαση 616/2010).
Κατά της εν λόγω αποφάσεως, ο προσφεύγων άσκησε προσφυγή ενώπιον του διοικητικού δικαστηρίου της Πάτρας, η οποία απερρίφθη με την αιτιολογία ότι ο προσφεύγων είχε συλληφθεί στην Πάτρα, μετά την επιτροφή του από την Ιταλία, όπου δεν είχε γίνει δεκτός, και τα πιστοποιητικά φιλοξενίας και εργασίας, καθώς επίσης και οι παλιές άδειες παραμονής, δεν επαρκούσαν για να αποδείξουν ότι διέθετε σταθερή και μόνιμη κατοικία στην Ελλάδα, γεγονός που θα επέτρεπε στις ελληνικές αρχές να τον ξαναβρούν εύκολα, εάν αφηνόταν ελεύθερος. Κατόπιν τούτου, ο προσφεύγων άσκησε όλες τις προβλεπόμενες διοικητικές και δικαστικές προσφυγές, ώστε την 3.6.2010 να αφεθεί εν τέλει ελεύθερος.
Εν συνεχεία, ο LICA άσκησε Προσφυγή ενώπιον του ΕΔΔΑ προβάλλοντας αιτιάσεις σχετικά με τις συνθήκες κρατήσεώς του (συνωστισμός στα κελιά - κρατούντο στο ίδιο κελί, χωρητικότητας δεκαπέντε ατόμων, 50 με 60 άτομα - έλλειψη καθαριότητας, ντουζιέρας, χαρτιού τουαλέτας, σαπουνιού, αερισμού του χώρου και φυσικού φωτισμού κ.ά) και της ελλείψεως εσωτερικού ενδίκου βοηθήματος, με το οποίο να μπορεί να παραπονεθεί γι' αυτές, καθώς και για την παράνομη κράτησή του και την ανεπάρκεια του δικαστικού ελέγχου της κρατήσεως. Η Προσφυγή του έγινε δεκτή εν συνόλω.
(Η σύντομη περιγραφή της υπόθεσης από: Moustakas Law)
Διαβάστε την υπόθεση στα γαλλικά εδώ
Ειδικότερα, ο προσφεύγων, αλβανός υπήκοος, διέμενε στην Ελλάδα νομίμως. Η άδεια παραμονής του, ωστόσο, είχε λήξει στις 27.2.2010. Έτσι, στις 20.4.2010 υπέβαλε αίτηση για ανανέωσή της.
Εν τω μεταξύ, στις 17.4.2010, ο προσφεύγων είχε ταξιδέψει ακτοπλοϊκώς στην Ιταλία, όπου είχε υποβληθεί στο παρελθόν σε χειρουργική επέμβαση, ούτως ώστε να συμβουλευθεί τον ιατρό που τον είχε χειρουργήσει. Στην Ιταλία, όμως, οι αρχές δεν του επέτρεψαν να αποβιβασθεί και τον έστειλαν πίσω στην Ελλάδα με το ίδιο πλοίο.
Φθάνοντας στο λιμάνι της Πάτρας, ο προσφεύγων επέδειξε στις ελληνικές αρχές το διαβατήριό του, στο οποίο φαινόταν ότι η άδεια παραμονής του είχε λήξει. Ακολούθως, συνελήφθη από τις ελληνικές αρχές, ενώ με την από 19.4.2010 απόφασή του ο διευθυντής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αχαΐας διέταξε την προσωρινή κράτησή του, καθ' όσον ο προσφεύγων δεν διέθετε άδεια παραμονής και ήταν ύποπτος φυγής. Στις 22.4.2010, ο διευθυντής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αχαΐας διέταξε την απέλασή του και την διατήρηση της προσωρινής κρατήσεως του προσφεύγοντος για ένα χρονικό διάστημα που δεν μπορούσε να υπερβεί τους έξι μήνες (απόφαση 616/2010).
Κατά της εν λόγω αποφάσεως, ο προσφεύγων άσκησε προσφυγή ενώπιον του διοικητικού δικαστηρίου της Πάτρας, η οποία απερρίφθη με την αιτιολογία ότι ο προσφεύγων είχε συλληφθεί στην Πάτρα, μετά την επιτροφή του από την Ιταλία, όπου δεν είχε γίνει δεκτός, και τα πιστοποιητικά φιλοξενίας και εργασίας, καθώς επίσης και οι παλιές άδειες παραμονής, δεν επαρκούσαν για να αποδείξουν ότι διέθετε σταθερή και μόνιμη κατοικία στην Ελλάδα, γεγονός που θα επέτρεπε στις ελληνικές αρχές να τον ξαναβρούν εύκολα, εάν αφηνόταν ελεύθερος. Κατόπιν τούτου, ο προσφεύγων άσκησε όλες τις προβλεπόμενες διοικητικές και δικαστικές προσφυγές, ώστε την 3.6.2010 να αφεθεί εν τέλει ελεύθερος.
Εν συνεχεία, ο LICA άσκησε Προσφυγή ενώπιον του ΕΔΔΑ προβάλλοντας αιτιάσεις σχετικά με τις συνθήκες κρατήσεώς του (συνωστισμός στα κελιά - κρατούντο στο ίδιο κελί, χωρητικότητας δεκαπέντε ατόμων, 50 με 60 άτομα - έλλειψη καθαριότητας, ντουζιέρας, χαρτιού τουαλέτας, σαπουνιού, αερισμού του χώρου και φυσικού φωτισμού κ.ά) και της ελλείψεως εσωτερικού ενδίκου βοηθήματος, με το οποίο να μπορεί να παραπονεθεί γι' αυτές, καθώς και για την παράνομη κράτησή του και την ανεπάρκεια του δικαστικού ελέγχου της κρατήσεως. Η Προσφυγή του έγινε δεκτή εν συνόλω.
(Η σύντομη περιγραφή της υπόθεσης από: Moustakas Law)
